Szczerze mówiąc jakoś nie specjalnie interesowałem się tym jak wyglądało nasze miasto po II wojnie światowej.Teraz jest mi wstyd, ponieważ jest to bardzo interesujące.

normalnie czyta się jak powieść sensacyjną. czekam na kolejną część. jest okazja żeby poznać historię własnego miasta

Tak dokładnie zgadzam się z przedmówcami. Czekam również na kolejną część.

Tak, ten opis jest bardzo ciekawy. Żal tych ludzi. Pamiętajmy jednak że Polacy którzy zasiedlili te ziemie przeszli na wschodzie takie samo jak nie gorsze piekło. Ich też wypędzono z domów i ziemi ojców.

A mnie jakoś głupio jest, że moi dziadkowie zamieszkali po niemieckiej rodzinie.Wcale nie czuję się jak u siebie w ojczyźnie.

czytając te komentarze.Każda historia ma swoją genezę,nieobecną niestety w tym pamiętniku.Dlaczego jego autorka nie wspomina o tym, co myślała, co robiła i przed czyim portretem unosiła rękę przez te kilka lat wojny?Dlaczego nie chwali się paczkami,jakie otrzymywała ze wschodu od krewnych w Wehrmachcie,zawierających zagrabione mienie zamordowanych Polaków?Dlaczego nie wspomina o polskich przymusowych robotnikach i służących,pracujących niewolniczo u znajomych Bauerów,o polskich krowach,o swoim nadczłowieczeństwie i pogardzie do Polaków "podludzi". Moja babcia pracowała u Bauerów w okolicznych wioskach,jej losy tej Niemce były obojętne i zaczynam podejrzewać,że to samo dotyczy wielu Polaków ,pochylających sie ze współczuciem nad losami "nadludzi". Mam nadzieję,że Redakcja drukując kolejne wspomnienia,weżmie pod uwagę proporcje,jakie należy zachować w przybliżaniu historii regionu,przytaczając pamietniki nie tylko oprawców (strojących się teraz w szaty męczenników),ale i ich ofiar.